KARDEŞLİK BAĞI

 

Ceren’ lerin evinde birileri için hazırlık yapılıyordu. Babası market alışverişi yapıyor, annesi mutfakta yemekler hazırlıyor, ablası da evi temizliyordu. Kuzeni, Figen ablası bile yardıma gelmişti.

‘’Anne ne oluyor? Bugün birileri mi gelecek bize?’’

‘’Evet kızım. Anneannen biraz hasta olmuş. Dayın bize getirecek onu. Yaz boyunca bizde kalacak anneannen’’

‘’Yaşasınnn! Anneannem bizde kalacak. Bana yine bir sürü köyden hikayeler anlatır’’

Ceren aldığı haberle sevinirken kapı çaldı. Abisi Kerem dershaneden gelmişti.

‘’Hoş geldin abi. Biliyor musun Anneannem hastaymış. Dayım onu bize getirecek. Bizde kalacakmış yani yaz boyu’’

‘’İyi kalsın’’

Diyen Kerem direkt odasına geçti ve akşam yemeğine kadar da odasından çıkmadı.

‘’Iyyy soğuk nevale. İnsan bir suratıma bakar konuşurken’’ diye içinden geçirdi Ceren. İçinde nedenini bilmediği abisine karşı bir gıcıklık vardı. Onunla konuşmak, vakit geçirmek istese abisi hep uflayıp duruyordu. Bu yüzden Ceren’de çok yakın olamıyordu ona karşı.

‘’Kim geldi Ceren?’’

‘’Kerem geldi anne’’

‘’Kerem derken kızım? O senin abin değil mi?’’

‘’Abim gibi davransın, bende o zaman abi derim ona’’

‘‘Cerennn’’

Dedi annesi tek kaşını kaldırarak. Çocuklarının bu haline üzülüyordu anneleri olarak. Herhâlde Kerem’in ergenlik tripleri diye düşünüyordu. Biraz daha büyüsünler normale dönerler belki diye geçirdi içinden. İkindi güneşi çıkmış. Ortalık sabah yağan yağmur sonrası ısınmıştı. Ceren cama çıkıp dayısının gelmesini bekliyordu. Derken çalan korna sesi ile heyecanlandı:

‘’Geldiler, geldiler. Anne dayımlar geldi’’

‘’Tamam Ceren sen koş eşyaları abinle taşıyın. Dayın ancak Anneanneni asansörle çıkartır’’

Çocuklar dayılarına yardım için aşağı indiler.

‘’Anneanne hoş geldin’’ diye Ceren hemen Anneannesine sarıldı.

‘’Dur deli kız. Anneanneni düşüreceksin. Hadi yavaşça geçelim şöyle’’

Nihayet eve girdiler.

‘’Yemekler hazır, yoldan geldiniz. Hadi buyurun masaya. Abi sen gel havlu çıkardım sana elini, yüzünü yıka istersen’’

‘’Geldim canım. Ooo eline sağlık fıstık. Ne zahmet ettin bu kadar?’’

Ceren annesi ile dayısının muhabbetini görünce ağzı açık kaldı. Ne kadar samimi ve sevgi doluydular. Yemek sonrası Anneanneyi dinlenmesi için odasına götürdüler.

‘’Abi sen salona geç kızlar çayı demlemiştir. Bardakları hazırla Ceren sen. Figen ablan doldurup getirsin. Dayınız içmek ister’’

‘’Sağol Aysel. Hep insanların rahatlığını düşünürsün hemen. Ellerine sağlık yemeklerin de harikaydı’’

‘’Afiyet olsun abi ne demek. Her zaman beklerim. Burası senin de evin’’ diyerek abisin yanına oturdu Aysel başını ona yaslayarak. Ceren annesinin bir kız çocuğuna dönüştüğünü fark etti sanki. Dayısı ile annesi ne zaman yan yana gelseler böyle sarılır, uzun uzun muhabbet ederlerdi.

‘’Artık bana müsaade. Bir hafta sonra doktor kontrolü var Anneannemin. Beraber gideriz Aysel’’

‘’Tamam abi. Haberleşiriz. Ayağına sağlık. Yengeme çok selam söyle’’

Dayısı gidince Ceren mutfağı toparlayan annesinin yanına geldi.

‘’Anne ne yapıyorsun?’’

‘’Akşam teyzenler gelecek. Bir şey hazırlama dedi gerçi ama olsun. İşten çıkıp gelecekler. Yemekler yeter ama bir pilav yapayım. Sen bak bakalım Anneannen bir şey istiyor mu?’’

‘’Tamam bakıyorum’’ diyerek ananesinin yanına gitti Ceren. Çok yavaş hareketle odanın kapısını açtı. Anneannesi belli ki yorgundu. Mışıl mışıl uyuyordu. Ceren onu uyandırmamak için sessiz bir şekilde odadan çıkıp salona geldi. Akşam olduğunda teyzeleri de geldi.

‘’Ceren koş teyzenlere yardım et. Ellerinde paketler var’’

Ceren yerinden hiç kalkmayan abisine kızarak apartmanın aşağısına indi. Teyzeleri elleri dolu ona doğru yürüyorlardı.

‘’Teyze bunlar ne böyle? Anneannenin sevdiği çorbadan ve ekmekten yaptım. Annen zaten evin işiyle uğraşıyor. Ona kolaylık olur dedim’’

Ceren küçük teyzesine bakarak: ‘’Sen ne getirdin teyze?’’ Diye sordu.

‘’Ben işten geldiğim için bir şey yapamadım. Ama annenin sevdiği çerezciden çerezler ve o çok sevdiği kurabiyelerden aldım. Ağzı tatlansın ablamın dedim.’’ Hep birlikte eve girdiler. Aysel gelen çantaları mutfakta yerleştirdi. Yemek faslı bitince Aysel: ‘’Kızlar şimdi de kahve hazırlayın. Teyzeleriniz kahve ister’’ dedi. Ceren mutfakta ablasına yardım ederken: ‘’Abla farkında mısın? Annemler birbirlerinin ne sevdiğini, neyden hoşlandığını çok iyi biliyorlar’’ dedi. Ablası ile konuşuyordu ama ablası tabletten açtığı diziyi takip ettiğinden Ceren’i pek duymamıştı. Annesi ve teyzeleri sohbet ederken Anneanne de uyanmıştı. Ceren onun koluna girerek salona gelmesinde yardımcı oldu. Teyzeleri biraz daha oturup müsaade isteyip kalktılar. Nihayet Ceren ananesi ile baş başa kalmıştı.

‘’Ceren, abin nerede?’’

‘’Odasında Anneanne’’

‘’Ders mi çalışıyor?’’

‘’Yooo, telefondan maç izliyor’’

‘’Ablan nerede?’’

‘’O da dizisi varmış onu izliyor’’

Ceren’in bir şeye üzüldüğünü hisseden Anneannesi:

‘’Sen bu kadar sessiz olmazdın. Bir şeye mi üzüldün kızım?’’

‘’Aslında üzülme değil de Anneanne şey, yani nasıl desem ki. Bugün annem ve kardeşlerini gördüm. Pek yakınlar birbirlerine. Yani kardeşlik bağları çok kuvvetli. Ama biz öyle değiliz ablamla ya da abimle’’

‘’Biliyor musun biz köydeyken hepsi yanımdaydı çocuklarımın. Rahmetli deden vefat ettiğinde dayın 19 yaşındaydı. En küçük kızım da 8 yaşındaydı. Dayın bizim evin babası oldu. Kardeşleri okusun diye okulunu bırakmak zorunda kaldı. Yıllarca çalıştı. Kardeşlerine kol, kanat gerdi. Onlara babalarının eksikliğini göstermemeye çalıştı’’

‘’Peki annem, teyzemler? Onlar ne yaptılar?’’

‘’Onlar da abilerinin sözünden çıkmadılar. Güzelce okudular, meslek sahibi oldular. Teyzen mesela maaşının yarısını hemen dayına getirdi, eve katkı olsun diye. Dayın almadı tabi. Ama gerek annen gerek teyzen dayını mutlu etmek için uğraştılar. Dayın evlenmezdi de yine annen ve teyzenler onun kendine ait bir yuvası olsun istediler. Yani senin anlayacağın kızım;

İlişkilerde ki bağlarımızın güçlü olması için birbirimize bedel ödemeliyiz. Çünkü insan bedel ödediği kişiye kıymet verir.’’

Ceren ananesi ile sohbet ederken Aysel de kapının önünde onları dinliyordu. Sonra içine bir hüzün geldi. Kendi çocukluğunda yapıp ettikleri sayesinde kardeşleri ile arası iyiydi. Ama kendi çocukları birbirlerine uzaktı. Tabi ya dedi. Annem doğru söylüyor. Benim çocuklarım birbirlerine bedel ödemiyorlar ki araları iyi olsun. Hemen aklına bir yöntem geldi. Bundan sonra büyük olan bir küçükten sorumlu olacaktı. Birbirlerine ödeyecekleri bedeller, yarın onları daha iyi yapacaktı kim bilir?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu