MEMNUN EDELİM DERKEN…

 

Gün doğmaya başladığında, Nermin çalan alarmı kapatmakla uğraşıyordu. Kalkıp perdeleri açtı. Güneş odayı aydınlatırken, odasını toplayıp mutfağa geçti. Akşamdan kalan bulaşıklar, dünden yıkanmış temiz tabaklar, bardaklar… Derken mutfak çok karışık gözüküyordu. Üstü açık kalan yemeğin kokusu da cabasıydı.

“Of ya, bu mutfağın hali ne böyle?” diye söylenerek, kolları sıvadı. Hızlıca yıkanmışları yerlerine yerleştirdi. Kirli olanları makinaya tıkıştırdı. Bir yandan da “Bir şey olmaz! Hepsi yıkanır, kirli kalırsa bakarız!” diye mırıldandı.

Sonra bir an, bulaşık makinesinin içini kendi hayatına benzetti. Son yıllarda hayatında hep bir şeyleri sıkıştırmak, tıkıştırmak zorunda kalmıştı. Her yere yetişmeye çalışıyor, tam anlamıyla hiç birine yetişemiyordu. İşin acı tarafı, kimseye de yaranamıyordu. Hem evde, hem de iş yerinde yükü çoktu. İş yeri, eleman alımı yapmadığı gibi günden güne mevcut çalışanların iş yükünü arttırıyordu.

Patron sürekli; “Bu ay idare edin arkadaşlar” diyerek, itiraz etmelerini de engelliyordu. Nermin bir yandan kahvaltı hazırlıyor, bir yandan da bunları düşünüyordu. “Böyle gitmez ki, bu tempoya ne kadar dayanabilirim?” diye zihninde soru-cevap yaparken, eşi Erhan fark etti.

-Ne oldu? Ne konuşuyorsun kendi kendine?

-Hiç, dalmışım hayatım. Öylesine işi düşünüyordum.

Bir yandan eşine çay dolduruyor, bir yandan da çocuklara krep hazırlıyordu.

-Takma kafana canım bu kadar, bak hasta olacaksın. İdare edin demiş ya adam. İcabına bakacaktır. Bak çok masrafımız var. Gözünü seveyim, işten ayrılmayı falan düşünme!

-Yok, işten ayrılmayı düşünmüyorum ama her türlü ameleliği yapıyorum. Ne hikmetse, son kararları müdür yardımcısı alıyor, bu da beni sinir ediyor. Bu proje benim sorumluluğumdaysa, detaylara, neyin, nasıl olacağına da benim karar vermem gerekmez mi? Neticede, tüm araştırmaları yapan benim. Tüm bedel, benden çıkıyor. Ama işleyişten, prosedürlerden haberdar olmayan Mehmet Bey, “Şöyle olsun, böyle olsun!” deyince, yol kat edemiyoruz. Ama iş bitmeyince de, patron gelip; “Niye bu kadar geciktin Nermin?” diyor.

-Anlıyorum canım ama şimdi benim çıkmam lazım. Çocukları sen bırakırsın değil mi? Spordan sonra Berk’in annesiyle, oyun parkına gidecekler, hatırlıyorsun değil mi?

-Bunu bana niye sormadın?

-Hayatım sormama gerek var mı? Akşam sana gideceklerini söyledim ya zaten. Ayrıca yaz programlarını sen ayarla demiştin. Ayarladım işte sorun ne? Bir türlü seni memnun edemiyorum!”

-Evet, ama sen fikrimi sormadın. Sadece bilgi verdin. Ben gidebilirler dedim mi?

-Of geç kalıyorum, akşam gelince konuşuruz.

Diyerek evden çıktı. Nermin yine kendi problemleri ile yalnız kalmıştı.

-Çocuklar, haydi kahvaltınız bittiyse hazırlanın. Kursa geç kalmayalım.

-Anne, bu akşam geç saate kadar oyun parkında oynayabilir miyiz?

-Geç saate kadar olmaz. Ben sizi iş çıkışı alırım.

-Anne ya biz parkta vakit geçirmek istiyoruz. Evde canımız sıkılıyor. Zaten o akıllı saati de almadınız!

-Ama ben iş çıkışı eve gelip, sonra tekrardan sizi almaya gelirsem, bu çok yorucu olacak.

-Arabayla alırsın anne, ne olacak ki?

Nermin çocuklara laf anlatamayacağını düşünerek;

-İyi tamam, bakarız, dedi.

Çocukları kursa bırakıp, iş yerine geçti. Masasına oturduğunda, sırtında ağır bir yük hissetti. Sanki bir el vardı ve onu sağa, sola yönlendiriyordu. Hayatı kendi istediği şekilde değil de, başkalarına göre yaşamak ne zordu. Aslında bu problem Nermin’in hayatının diğer alanlarında da vardı. Birileri ona hep sorumluluk vermiş ama yetki vermemişti. Ne kendi hayatı ile ilgili, ne evliliği ile ilgili, ne de iş yerinde ki konularla ilgili söz hakkı yoktu. Herkesin her işini yapmayı görev edinerek geçmiş ömründe, “Ben ne istiyorum?” diye sormak, aklına dahi gelmemişti.

Üniversite sınavına hazırlanırken, çok çalışmış, yüksek bir puan almıştı. Hangi okulun hangi bölümüne gideceğine bile ailesi vermişti. Nermin okulu bitirip evliliğe adım atmıştı. Eşi çalışmasını isterken, hangi işte çalışacağının kararını da o vermişti. O yüzden Nermin her yerde sorumluluk alıp, kararları hep başkalarına bırakmıştı. Yıllar geçip iki çocuk sahibi olunca evlilikte de bu durum katlanılmaz hale gelmişti. Şimdi hem evliliğinde, hem iş hayatında, bu problemi çözmek istiyordu. Çünkü çocukları bile ona anneleri gibi davranmıyorlardı. Son zamanlarda duyduğu;

-Annemiz değil misin? Yapmak zorundasın!

Cümlesi bardağı taşıran son damla olmuştu.

Nermin hayatının bu şekilde devam etmesini istemiyordu. Sürekli birileri için bir şey yapmaktan, insanları memnun etmeye çalışmaktan çok yorulmuştu. Bu problemi çözmek, ailesini ve hayatını toparlamak istiyordu. Ama nasıl?

Ailenin tanımı okulda, anne, baba ve çocuklardan oluşan, toplumun en küçük birimi olarak öğretilmişti.

Peki, her anne, baba ve çocuk olan ev, aile olabilmiş miydi?

Çocuk olmayan ama eşlerin olduğu aile, aile değil miydi?

Aile olmak için evlilik cüzdanına sahip olmak, aynı evi paylaşmak, yeterli miydi?

Ya da aynı soyadını taşıyor olmak bireyleri aile yapar mıydı?

Yoksa çekirdek aile, sadece karı-kocadan mı oluşurdu?

Doğaya baktığımızda tüm canlıların özünde, onları meydana getiren bir çekirdek vardır. Bitki ya da hayvan hücresinin özünde bir çekirdek vardır. Bu çekirdek, hücrenin yönetim merkezidir. Hücrenin büyümesi, gelişmesi, üremesi, yönetime, yani çekirdeğe bağlıdır. Dolayısı ile yetki ve sorumluluk çekirdeğe verilmiştir. En önemlisi ise çekirdek hücreler, aynı yönde ve aynı amaç için birlikte hareket ettiği için düzen aksamadan devam etmektedir.

Çekirdek aile kadın ve erkekten meydana gelir. Eğer ailenin yetki ve sorumluluğu karı-koca da ise o ailede işler, hücre yapısında olduğu gibi yolunda gider. Ailede sorumluluk ebeveynlerin olup, kararı veren çocuk ise o zaman o yuvanın çatısı çatırdamaya başlar. Çünkü hayatın yasası der ki;

“Yetki kimdeyse, sorumluluk ondadır!”

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu