İLİŞKİLERİMİZE NE OLDU?

 

İnsanoğlu her geçen gün daha rahat edeceği imkanlar oluşturmak peşindedir. Dünkü yaşantısına göre işlerini ne kadar çok kolaylaştırırsa o kadar rahat edeceğini düşünür.

Dün dediğimiz zamanda her şey gerçekten daha mı zordu? ‘’eskiler’’ dediğimiz büyüklerimiz, çamaşırlarını külle yıkar, çalı süpürgesiyle ev süpürürlerdi. Her gün yedikleri ekmeklerini fırınlardan hazır olarak almazlardı. Kendi yoğurdukları hamurlarla kendileri yaparlardı ekmeklerini.

Tüm ülke ve dünya gündemini öğrenip, türkü dinledikleri bir radyoları olana kadar şehirden gelenler haber getirir, türkülerini kendileri yazar kendileri söylerlerdi.

İmkân her geçen gün hayatımızda arttı ve artıyor. Birçok şeyimizi otomatik denen makinelerimiz yapıyor. Otomatik çamaşır makinesi, otomatik bulaşık makinesi, otomatik kahve makinesi, otomatik vites araba gibi. Her şey gittikçe otomatikleşti. Otomatik yemek pişirme makinesi bile var.

 Peki gerçekten hayatımız kolaylaşıyor mu?

·       İnsanı rahata kavuşturan bunca alet varken, teknoloji her gün ilerlerken, neden herkes zaman yönetimi eğitimi alacak kadar zamanı kullanmakta sıkıntılı?

·       Neden çocuklarımıza daha çok zaman ayıramıyoruz?

·       Neden komşularımızı daha fazla ziyaret edemiyoruz?

·       Akrabalarımızla daha çok ilgilenebiliyor muyuz?

Deneyimsel tasarım öğretisi der ki; imkân, isteklerine ulaşma potansiyelidir.

Günümüzde her şeyin ihtiyaç olarak algılandığı, aslında isteklerimizin ihtiyaç olarak gösterildiği bir dünyadayız artık.

Bir süpürgenin geçmişine baktığımızda; çalı süpürgesinden başlar. Sonra gırgır tabir ettiğimiz yine mekanik yani elle işlettiğimiz, onun biraz daha modern hali. Ardından elektrikli süpürge, şarjlı süpürge diyerek bugünkü robot süpürgeye ulaştı hem süpürüyor hem siliyor. Artık elimizi bile sürmemize gerek kalmadan süpürme işini halledebilen süpürgelere sahibiz. Daha konforlu bir hayat olduğunu düşünürüz. Oysa konfor: imkanla alakalı bir durum değildir. İmkansızlıkta çözüm üretebilen insan daha konforludur.

Yer ocağından sobaya, gaz sobasından tüplü sobaya, oradan elektrikli sobaya geçildi. Katı yakıtlı kaloriferden doğalgazlı kalorifere derken artık nereden ısındığımızı göremeden sıcağın tadını alamadan ısınıyoruz. Evin tüm bireylerini bir araya getiren o soba ve onun başındaki sohbetler de yok artık.

Sohbet demişken, mutfak tezgahının başında durup iki arkadaş bulaşık yıkarken ettiğimiz sohbetin tadını şimdilerde hangi sohbet verebiliyor ki? Üşenerek doldurup, boşalttığımız bulaşık makineleri tüm bu olanlardan habersiz üstelik.

Hadi şimdi de ‘haber’ demişken iletişimimiz ne durumda? İletişim ve haberleşme geçmişimiz de diğerlerinden pek farklı değil. Duman, güvercin, mektup derken mahalleye bağlanan tek bir evdeki telefonla, görüşmek istediğimiz il için santralden telefon bağlatıp saatlerce beklemek vardı mesela. Sonra jetonlu telefonlar, ardından çağrı cihazı, araç telefonu, ev telefonu, cep telefonu. Cep telefonu ile birlikte de en yakınlarımızın, sevdiklerimizin veya önemli olduğunu bildiğimiz yerlerin telefon numaralarını aklımızda tutarken artık hafızamızı da o kadar kullanmamaya başladık.

Peki nedir değişen?

İletişimini geliştirmek isterken iletişim teknolojisinin geliştiğini fark edemeyen insan, zıddında ilişkilerinin bittiğinin de farkına varamadı.

İlişkiler, bağlar...

Yazları salça yapmak, bulgur kaynatmak için birbirinden kazanını ve yardımını isteyen komşular bir bir yok oldu artık. Artık apartmanlarda birbirlerinin katına uğramadan asansörle geçip gidilen üst ve alt komşularını tanımayan çok insan var. Hele ki karşı komşusunu tanımayan… çünkü artık komşu komşunun külüne de muhtaç değil. Kül kalmadığı gibi ‘’bir fincan şeker alabilir miyim komşum’’ yerine siparişini telefonla verip kapıma gelsin, katıma çıksın gibi kolaylık olduğu düşünülen pek çok oluşumlar gelişti.

Her şeyin daha iyisi yapılıyor zannedilirken komşuluğun paylaşımın geriye giden sıralaması. Artık dışarıdaki insanlar da yabancı, apartmanımızdaki insanlar da yabancı durumunda. Çünkü komşu olmak çok başka bir değer...

Eskisinden daha da hızlı gelişen teknoloji insanoğluna her geçen gün yeni bir imkân sundu…

Ama bize ve ilişkilerimize ne olduysa yavaş yavaş oldu…

 

   Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu