YENİDEN, YENİ BİR BEN

 

Gece herkesten sonra uyur, sabah da erkenden kalkardı. Kahve makinesinin düğmesine basar ve evinin en sevdiği köşesinde yerini alıp, pencereden dışarıyı seyrederdi. Gecenin ve sabahın sakinliğini çok sever ve kendisine iyi geldiğini düşünürdü. O sabah kalktığında her şeyin farklı olmasını diledi. Çünkü en sevdiği köşesinde zihninden sürekli aynı sorular geçerdi.  

-Ben neden insanlar tarafından anlaşılamıyorum?

-Neden bu kadar mutsuz ve yalnızım? 

Hep bu vakitte canını sıkan kişileri, yaşadıklarını yeniden hatırlıyordu.

Sürekli neden, niçin, nasıl diye sorular sorup, bulamadığı cevaplarla baş başa kalıyordu. Bu çözümsüzlük onu gergin ve sinirli yapıyordu.

Günlük yaptığı ev işleri, eşi ve çocukları kısa süreliğine onu oyalayıp haz verse de gülerken, bir anda mutsuz olabiliyordu.          “Böyle gelmiş, böyle gider” diyerek, çok uzun zamandır yaşadığı bu ruh halini normalleştirmeye çalışıyordu. Önceleri bu durumdan kurtulmak için çok mücadele vermişti. Farklı farklı yöntemleri denemiş ama ona iyi gelmediğini anlayınca vazgeçmişti.

Oysa bu şehirde yaşamanın hayalini lise yıllarından beri kuruyordu. Üniversite okuyacak, yaşadığı küçük şehirden kurtulup, kendi ayakları üzerinde duracaktı. Özgürlük tam da onu anlatan kelimeydi.  Büyük bir şehirde, hareketli bir iş hayatı, her akşam arkadaşlarla yapılacak gezmeler, nerede sabah, orda akşam, tarzında ki yaşantı hayal ettiği yaşam stili idi. Ama hiçbir şey düşündüğü gibi olmadı.

Üniversite sınavını 2 yıl denemiş, istediği bölüm olmayınca vazgeçmişti. Tabii bu süreçte ailenin yaşadığı maddi sıkıntılar ve beraberinde gelen huzursuzluk, hevesinin kırılmasına vesile olmuştu. Birçok arkadaşının üniversiteye gitmiş olması onu dahada yalnızlaştırmıştı.

Yapacağı en iyi şeyin evlenmek olduğunu ve böylelikle kendi özgürlüğüne kavuşacağını düşünüyordu. Zaman içinde gelen teklifleri değerlendirerek, bir evlilik yaptı. Evliliğin ilk zamanları heyecanlıydı. Ve ilk bebek tüm zamanını alıyordu. Sıkılmaya çok da vakti kalmamıştı.

Bu yaşam, beklentilerini karşılamamıştı ve hiç hayal ettiği gibi değildi. Çözüm bulamadığı için ertelediği sorunlar, yüksekten yuvarlanarak gelen kartopu gibi hızlıca büyüyerek, devam ediyordu.

2 yıl sonra eşine sunulan bir iş teklifiyle, hayalini kurduğu bu büyük şehre, İstanbul'a gelmişlerdi. Her şey çok güzel olacaktı. Belki bundan sonra yakalayamadığı o mutlu hayatı, bu şehirde bulabilirdi. Artık hayatları bir düzene girmiş, çektiği maddi zorluklar azalmış, eskisinden çok daha iyi imkanlara sahip olmuşlardı. 

Bol bol arkadaş ediniyor, geziyor ve İstanbul'un tadını çıkartıyordu. Ama bir türlü aradığı dostluğu bulamamıştı. Kendisi arkadaşlarına çok değer verip, zor zamanlarında yanlarına koşarken, aynı karşılığı bulamıyordu. Ne zaman güzel bir paylaşımda bulunsa “Neredesin? Geliyorum!” telefonları alıyor, bunun dışında hatırlanmıyordu.

Herkes iyi gün dostu muydu?

Hastalandığında, ev taşırken, yardıma çok ihtiyacı olduğunda bu insanlar neredeydiler?

Herkes güzellikleri paylaşırken aceleci, sıkıntıları paylaşırken sağır ve kör mü olmuştu?

Bu vefasızlık onu çok üzüyordu. Aslında onu üzen, ilişkilerin samimiyetsiz ve menfaat çıkarı doğrultusunda olmasıydı.

Hayalini kurduğu, en sevdiği bu şehrin, posasız ve rafineri bir hayat sunması onu alt üst etmişti. “Payıma düşen, bu olmamalıydı!” diyerek sürekli iç çekiyordu.

Bu sahte yaşamların kendine uygun olmadığını anlamış, ilişkilerinde seçici davranmaya başlamıştı. Aslında kimseyle ilişki kurmak istemiyor, evinde yalnızlığı ile yaşamayı tercih ediyordu. Çünkü karşısındaki insanları tanıyamıyor ve sağlıklı ilişkiler kuramıyordu.

Yine rutin sorularla baş başa kalmıştı. Kafası dağılsın diye telefonunu eline aldı. Gördüğü bir yazı dikkatini çekti.

“Doğru sebepleri oluşturamazsak, doğru sonuçlara ulaşamayız. Aynı sebepler aynı sonuçları doğurur. Eğer mutlu değilsen, seni buraya getiren sebepleri sorgulamalısın! Ve tavsiyem bunu bir an önce yap. Çünkü ertelediğin her şey büyür!”

Tamda böyle olmuştu. Hep sonuçları irdeleyip üzülüyordu. Birden ortalık aydınlandı. Nasıl sebeplerimi değiştirebilirim sorusu zihninde belirdi.

Herkes hayat sahnesinde iyi ya da kötü rolünü oynuyordu. Her şey niyet edip seçim yapmaktan ibaretti, gerisi kendinden şekilleniyordu. Bunu fark ettiğinde içindeki huzur duygusunu daha önce hiç yaşamamıştı.

Gülümseyerek; “BÖYLE GELMİŞ AMA BÖYLE GİTMEZ!” dedi ve ayağa kalktı...

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu