BAŞARIYA ODAKLANIP MUTLULUĞU ISKALAYANLAR

Güneşin doğmasıyla Elif, her zamanki gibi erkenden uyanmıştı. Kalktığı saat hiç değişmezdi 05:30…Uyanır uyanmaz haftanın 4 günü spor salonuna gider, duşunu alır ve hazırladığı sağlıklı kahvaltılıkları ofiste yerdi. İstanbul trafiğine takılmadan herkesten önce 07:30’da ofiste olurdu. 35 yaşına gelmeden, global bir şirkette üst düzey yönetici olmuştu. Kariyer basamaklarını hızla tırmanmıştı. Tırmanmasına tırmanmıştı ama hayatında işten başka hiçbir şey olmamıştı. 

Ne zaman telefonu çalsa, hafta sonu bile olsa iş için aranırdı.  Çocukluğundan beri hayatı hep başarılı olmak üzerine kurgulanmıştı. Geldiği noktada dışardan başarılı görünüyordu. Üst yönetim, Elif’ten çok memnundu. Devamlı Elif olmazsa şirkette bu hızda büyüyemeyeceklerini söylerlerdi. Başarıya adeta bağımlı olan Elif de bunları duymaktan keyif alır ve daha da işine asılırdı. Memnuniyet durumunu, bir de Elif’in ekibine sormak lazımdı, takımındaki herkese kök söktürüyordu. Çocuğu hasta olduğu için izin almak isteyen Merve’ye, imalı bakışlarla “Bu ara sen ne çok izin alıyorsun, nasıl bir hastalıkmış ki hep ayın sonuna denk geliyor.” dedi. 

Merve çocuğun kronik hastalığının yüküne bir de Elif’in laf sokmasına dayanamayıp istifa etmişti.  Basit imla hatalarından dolayı aynı gün içinde yirmi kez sunumu revize ettirdiği Mert’e de, “Mert bu işi yapamayacaksan yolları ayıralım istersen, dışarda onlarca işsiz var,” demişti. Mert işine çok hâkim olduğu için hay hay Elif Hanım deyip, kendisine iş teklif eden firmaya olumlu dönmüştü. Elif’in hayattaki tek derdi üst yönetimin ona verdiği hedefleri tutturmaktı. Çalışırken de personel veya kendisi keyif alır mı? Bu durumla pek ilgilenmezdi.

Elif 45.yaş günü olduğunu şirketten gelen e-posta ile hatırlamıştı, kafası öyle yoğundu ki. Hem yeni yıl hedefleri, hem de ayrılan personeller kafasını meşgul etmişti. Akşam olup eve geldiğinde içinde bir
boşluk oldu. Doğum günü olmasına rağmen bir kişi bile onu aramamıştı. İçinden neden beni kimse aramıyor diye düşündü... Telefon çaldığında, ‘’Bu Zeynep olmalı, doğum günlerimi hiç kaçırmaz.’’ dedi heyecanla. Arayan apartman görevlisi Ahmet Bey’di. Gece fırtına olacağı için balkon kapılarını kapatması için haber vermek için aramıştı. Derin bir iç geçirdi… ’’Zeynep bile doğum günümü unuttu.’’ diye mırıldandı. Aslında böyle günleri pek de önemsemezdi ama bu sefer içini bir hüzün kaplamıştı.  Zeynep ile bir dönem samimiydiler ama Zeynep Elif’i ne zaman dışarı davet etse Elif’in iş yoğunluğundan dolayı bir türlü buluşamamışlardı. Zeynep’te artık Elif’i aramayı kesmişti, gözleri biraz nemlendi. Uzun zamandır ağlamadığını fark etti. Bugün farklı duygular yaşıyordu. Hem ekibinde ard arda gelen istifalar, hem de doğum gününde bir kişinin bile onu hatırlamaması onu hüzünlendirmişti, o hüzünle hafif bir müzik açıp uykuya daldı.

Ertesi gün, üst yönetimden Elif’e bir e-posta geldi. Uzun yıllardır firmaya katkıları için teşekkür edip, yollarını ayırdıklarını söylüyordu. Elif gözlerine inanamamıştı, tekrar tekrar e-postayı okuyordu. Gecesini gündüzüne katmış tüm vaktini şirkete vermişti. Gelinen noktada şirket kendisiyle yollarını ayırmaktan bahsediyordu. Kulaklarında bir uğuldama hissetti, stresten bacaklarını kanatırcasına kaşımaya başladı. 

Hayatta her davranışın bir sonucu olacaktı. Bu sonuç kendisi için çok şaşırtıcı olsa da iş arkadaşları için pek de şaşırtıcı değildi. Elif’in agresifliği ortalıkta konuşuluyordu. Kendi kulağına da gelmesine rağmen ciddiye almamıştı. 

Hayatta bir olay olmadan önce mutlaka bir işaret verir. Bazı insanlar bu işaretleri çok iyi görüp tedbir alır. Bazısı ise isteklerinden dolayı bu işaretleri göremez. Elif de başarılı olma hırsından dolayı bu işaretleri görmek istememişti. Hayatta hep güçlü ve başarılı hissetmişti, fakat bugün hem güçsüz, hem başarısız hem de mutsuz hissediyordu. 

Elif’in içinde büyük bir boşluk vardı. Tek bildiği şey her gün işe gitmek, hafta sonu da işleri toparlamaktı. Elinden oyuncağı alınmış çocuk gibiydi... Onca çalışmaya rağmen elde ettiği bu sonucu kendine yediremiyordu. 

Peki, Şimdi Elif ne yapsın? 

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu