BEDEL İZLERİ

 Hastanenin aranan hemşiresiydi Filiz. İnsana insan olduğu için değer veren, canlı, hareketli, güler yüzlü biriydi. Hastalarıyla iletişim tarzı ve ilişkisi çok iyiydi. Bir kez ona tedaviye gelen hasta ikinci gelişinde yine Filizi arardı kendisiyle ilgilenmesini talep ederdi.

Filiz, hayat dolu, kıpır kıpır, güne güzel günaydınlarla başlardı. Onun için güler yüzle, güzel bir enerjiyle günaydın demek çok önemliydi. Onca yüküne rağmen acılarını gizler, sadece yüzüyle değil gözleriyle gülerdi insanlara. Her sabah yürüyüşe çıkar, bisiklete biner, yollardan çiçekler, meyveler toplayarak dönerdi eve.

Her bitkiyi, her ağacı tanır, yolda giderken arabasını durdurup çiçekleri koklardı. Sabah sporundan sonra hızlıca hazırlanır, işe gitmek için kahve fincanıyla yola koyulurdu. Hafta sonunu dolu dolu çocuklarıyla geçirmeye çalışır ev işlerini yapar, formalarını ütüler yeni haftaya hazırlanırdı. ‘’Yarın yine iş var.’’ diye şikâyetler ondan duyulmamış şeylerdi. ‘’Bu hafta acaba kimlere faydam dokunabilecek’’ diye mutlulukla giderdi hastaneye Filiz hemşire. On yıl önce eşini kaybetmiş, üç çocuğuyla hayat mücadelesi verirken hem anne hem de baba olmak zorunda kalmıştı. Hayat mücadelesi içinde koşturan çok bedelli bir anneydi. En büyük hedefi evlatlarını iyi yetiştirebilmekti. Bunun için elinden gelen çabayı göstermeye çalışıyordu.

Yine bir pazar günü, yeni bir haftaya hazırlanıyordu. Formalarını ütülerken bir şey dikkatini çekti. Formalarının cep kısımlarının kumaşının tüylendiğini gördü. Ütü elinde iç algıya girip dalıp gitti Filiz.

‘’Ahhh bu bedel’’ dedi iç çekerek.

Havadaki oksijen gibi. Hayatın her alanına yayılmış.

‘’Bedelin her yerde bir izi var’’ dedi.

Baksana şu formalarımın ceplerine. Nasılda tüylenmişler?

Telefonu cebime koy, çıkart sürtünmekten tüylenmiş.

Kaç telefona cevap veriyor, kaç kişiyi arıyorum?

Ahhh bu her bir tüyde ne bedeller gizli?

Çocuklardan her birini günde üç dört kez ara.

Okuldan geldin mi?

Yemek yedin mi?

Dersini yaptın mı?

Onlarca hasta arar. İlaç sorar, beslenme düzeni sorar, sorar da sorar...

Okulu ara, öğretmeni ara, kantini ara, okul servisini ara.

Nice gözyaşları, nice haberler, nice sevinçler, can sıkıntıları, stresler saklıdır tüylenen bu ceplerimde…

Nasılda hem yorgun hem de güçlü olabiliyor insan?

Tıpkı formamın tüylenen cepleri gibi. Tüylenmiş ama sağlam. Yorgun ama güçlü ceplerim.

İki zıtlık bir arada adeta ahenk içinde dans ediyor. Hem ağlayan hem gülen ceplerim. Hem hüzün, hem mutluluklarla dolu ceplerim.

Kırışan cildim...

Yıpranan ellerim...

Beyazlayan saçlarım...

Yakını göremeyen gözlerim...

Tüylenen formam...

Benimle yaşlanan telefonum…

Yıllardır kahrımı çeken arabam...

Evim...

Tabanı delinen, eskiyen hemşire terliklerim...

Arada tekleyen tansiyon aleti...

Yirmi yıldır çalıştığım hastanenin aşınan yer döşemeleri, kapıları, pencereleri...

Asansörde tuşuna basmaktan rengi solan ikinci kat tuşu

Şahitler çok.

Kimse inkâr edemez ödenen bedelleri.

Her yerde ama her yerde ödenen bedellerin izleri…

Geçen ömrümün, kalan ömrümde, eşyalarımda her yerde izleri var.

Bedelin izi,  renk renk iplerle her yere işlenmiş bir nakış gibi.

Hepsi çok kıymetli, çok anlamlı, çok hatırlı…

Demek ki insan her an yaptıkları ve yapmadıkları ile izler bırakıyor hayatında. O izler nelere emek verdiğini kanıtlıyordu. Böylece insanın değer verdikleri onun duygusu oluyordu.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; "İnsan bedel ödediği şeye değer verir."

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu