BİR SABAH UYANDIĞINDA...

 

Ailenin tek çocuğuydu Pınar. Babası ünlü bir markanın sahibiydi. Babası ve annesi tarafından bugüne  kadar ne istediyse fazlasıyla yapılan, bir dediği iki edilmeyen, istekleri bitmeyen bir çocuktu. Prenses gibi  büyütülmüştü. Yaşı henüz küçük olmasına rağmen çok hızlı bir yaşantısı vardı. Daha on sekizine bastığı gün son model arabası kapıya gelmişti. İlkokuldan beri hep kolejlerde eğitim almış, özel hocalarla okul hayatını tamamlamıştı. Okulda yaşanan bir problem olduğunda, babasının bir telefonuyla bütün problemler çözülüverirdi.

Böyle  durumlarda; “Tatlım unutma para her kapıyı açar” diyerek,  dalgacı bir tavırla kahkaha atardı.

Böyle düşünmekte kendince haklıydı çünkü; Pınar hiçbir sorumluluk üstlenmeden sadece gezip, eğleniyor ve sürekli para harcıyordu. Hayata dair bütün problemlerini babası ve annesi, bir de çok güvendiği parası çözüyordu. 

Uzun yıllardan beri evlerinde çalışan Sebahat hanım büyütmüştü Pınar’ı. Her sabah gelir bütün işleri, yemekleri yapar, akşam evine dönerdi. Annesi ve babası yoğun iş seyahatleri, iş yemekleri sebebiyle Pınar’ la çok ilgilenemiyorlardı. Emeği çoktu Sebahat Hanım’ ın. Arada öğütler verirdi Pınar’a.

“Bak benim tatlı kızım; ben senin her işini yaparım, benim işim bu. Bu hiç önemli değil. Ama arada sen de en azından yatağını topla, mutfağa gir bir şeyler öğren, hayat her zaman bu konforda geçmeyebilir.” derdi.

“Hayır Seboş’ cuğum ben iş kadını olacağım. Hele şu üniversite bir bitsin, hemen babamın şirketinin başına geçeceğim.” derdi.

Her gün okul çıkışı arkadaşlarıyla takılır, eve çoğu zaman geç gelirdi. Bazı akşamlar alkol almaya bile başlamıştı. O akşamlarda anne ve babası alkol aldığını farketmesin diye arkadaşlarında kalırdı.

Üniversitenin son yılıydı. Şirketin başına geçmesine az kalmıştı.

Yine eve geç geldiği gecelerden birinde, sessizce odasına geçti. Kendini iyi hissetmiyordu. “Ruhum daralıyor, içim sıkılıyor.” diye bahsetmişti arkadaşlarına. Yatağına uzandı, sosyal medyada gezerken uyuyakalmıştı.

Pınar o sabah, her zamanki gibi bir sabaha uyanamadı. Uyuduktan birkaç saat sonra büyük bir deprem meydana gelmiş ve oturdukları o büyük lüks sitenin tamamı yıkılmıştı.

Üzerinde ağır  bir yükle, yüzü gözü toz duman içinde açtı gözlerini. İçinde bulunduğu durumu anlayamıyordu. Bu bir rüya mıydı, yoksa gerçek miydi ? Birden aklına telefonu geldi, sıkıştığı o yerde el yordamıyla telefonunu buldu, ama telefonunun şarjı bitmişti. Hemen aklına annesi ve babası geldi. Onlar neredelerdi? Kendini toparlamaya çalışarak düşündü. Anne ve babası evdelerdi, çünkü gece arabasını park ederken anne ve babasının arabasını görmüştü. Telaşı artmaya başladı. Çünkü bu yaşadığı bir rüya değildi. Anladığına göre deprem olmuştu ve şu an enkaz altındaydı. Bir süre sonra dışardan karışık  sesler duymaya başladı. Ambulans sesleri, bağıran, ağlayan insan sesleri. Çok üşüyordu ve susamıştı. Bilinci yarı kapalı halde tekrar uykuya daldı.

Gözlerini açtığında hastanedeydi ve tek başınaydı. Yanında kimse yoktu. Uyandığını gören bir hemşire yanına geldi ve nasıl olduğunu sordu. Pınar; bilinci yarı kapalı vaziyette hemen anne ve babasını sordu.

Hemşire; “Şu an anne ve babanız neredeler bilemiyorum. Üç gün önce çok büyük bir deprem yaşadık ve siz enkazdan çok şükür sağ  olarak çıktınız, inşallah anne ve babanız da yaşıyordur.” diye cevap verdi. Pınar’ın genel durumu iyiydi. Hastanenin verdiği ikinci el kıyafetleri  ve terlikleri utanarak giymek zorunda kalarak, iki  gün sonra  taburcu edildi.

Hastaneden çıktığında gözlerine inanamadı. Yaşadığı şehir resmen yok olmuştu ve nereye gideceğini bilmiyordu. Hastanenin yakınında kurulmuş çadırlar, aş evleri, kalabalık insan toplulukları vardı. Bir an önce evine gitmek istedi. Herşey o kadar karışık ve kötü durumdaydı ki ne yapacağını bilemiyordu. Kimselere bir şey soramıyor, konuşamıyordu. Nereye gideceğini ne yapacağını düşünürken, bir polis memuru yanına gelerek yardımcı olmak istedi. Evinin nerede olduğunu sordu. Pınar evlerini tarif etti. Memur, Pınar’a nezaret ederek onu tarif ettiği adrese götürmeye çalıştı. Yürürken  gözlerine inanamıyordu, her  yer yıkılmıştı. Pınar maddi, manevi her şeyini kaybetmişti. Parası olsa bile paranın her kapıyı açamayacağı bir noktadaydı. Yürürken birden tanıdık birkaç simaya rastladı ve hemen yanlarına gitti. Siteye giriş yaparken selam dahi vermediği güvenlik görevlisi, otoparkta karşılaştığı birkaç yüz…

Güvenlik görevlisi  Yiğit Bey “Geçmiş olsun Pınar hanım” diyerek yanına yaklaştı.

Şaşkın tavırlar içerisinde anne ve babasını sordu. Enkaz çalışmaları yoğun bir şekilde devam ediyordu. Kurtarma ekibinde çalışan kişilerden anne ve babasının vefat ettiklerini öğrendi. Pınar yıkılmıştı, hüngür hüngür ağlamaya başladı. Yardımcı olmaya çalışan polis memuru Pınar’ ı alarak bir çadıra götürüp oradaki insanlara teslim etti. Hiç tanımadığı insanlar acısına ortak olup sakinleştirmeye çalıştılar. Güvenlik görevlisi  Yiğit Bey, Pınar’ı çok iyi tanıyordu. Onun yemek sırasına girip yemek alamayacağını düşünerek sıcak çorba getirmişti. Lüks restoranlarda, lüks sofralarda yemek yemeye alışık olan Pınar için bu durum çok farklıydı. Artık ne annesi, ne babası, ne lüks  bir evi, ne arabası, ne de o lüks hayatı vardı. Gözlerinden yaşlar süzülerek gelen çorbayı içti.

Birden sevinç çığlıklarıyla bağıran bir kalabalığa kulak verdi. Enkazdan küçük bir bebek kurtarılmıştı. Merak ederek kalabalığa doğru yaklaşırken birden gözüne yurtdışından çok pahalıya aldığı kar botunun teki ilişti. O an bütün hayatı bir film şeridi gibi gözünün önünden geçti. Pınar hayata dair isteklerinin ne kadar anlamsız ve ne kadar aşırı olduğunu çok acı bir şekilde anlamıştı. 

İçinde bulunduğu şaşkınlık yerini büyük bir pişmanlığa bıraktı.

Hava kararıyor ve zaman geçtikçe daha çok soğuyordu. O çadırda, üç gece bir sandalye üzerinde sabahladı. Sabah olunca insanlar yemek sırasına giriyorlardı ama bu durum ona çok yabancıydı, zorlanıyordu. Dördüncü gün herkesle birlikte aşevinin önünde çorba almak için sıraya girmişti. Alışkın olmadığı şeyler yaşamak zorunda kalmıştı. Tam çorba alma sırası ona gelmişti ki, yan taraftan  birisi elini tuttu. İrkilerek kafasını çevirdi, elini tutan kişi Sebahat Hanım’ dı. Pınarın gözleri parladı ve “Seboşcuğum” diyerek gözlerinden yaşlar süzüldü. Sımsıkı sarılarak ağlamaya başladılar. Sebahat Hanım, Pınar’ ı bir sandalyeye oturtup, tüm sevgisiyle onu teselli etmeye çalıştı. Kendisi depremzedelere yardım etmek için aşevinde görev almıştı. Evi ve sağlığı yerindeydi. Görev devir saati gelince dinlenmek üzere Pınar’ ı da alarak küçük gecekondusuna gittiler. Uzun uzun dertleştiler. Artık Pınar için yepyeni bir hayat başlıyordu…

Marka kıyafetler giyinirken, tanımadığı kimselerin ikinci el kıyafetlerini giymek, çok konforlu bir yatakta uyurken sandalyede sabahlamak, lüks sofralarda yemek beğenmezken, aşevinde yemek sırasına girmek, zengin uyuyup fakir uyanmak, her şey baştan aşağıya değişmişti.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki ‘Somut olan her şey risklidir, kaybedilebilir ama soyut kazançlar her zaman senindir’.

Ey bana benzeyen …

Kendini oyalayıp durma…

Şeytan, senin kendin için yaptıklarını küçümsüyor…

Sen iyi bir şeyler yapmak için … büyük sebepler bekleme…

Yapacaklarını küçümseme…

Hemen başlamana engel ‘’Ben yaparsam büyük yaparım’’ kibirine girip oyalanma…

O kibirle aldatmaya meğilli… o aldatan …

Peki sen niye aldanansın…

  Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu