YAZMA KORKUSU

 

Üniversiteden mezun olduktan sonra uzun bir süre iş bulamamıştı Ayşe. Nihayet çok iyi işlere imza atan bir tasarım ofisine yaptığı başvurusu kabul olmuştu. Yıllardır hayal ettiği bir iş ortamının parçası olmuştu artık. Aradan yıllar geçmiş, zamanla projeleri tek başına yönetir hale gelmişti. Yakın zamanda sergilenecek bir işin hazırlıkları ile meşguldü. Projenin ülke çapında ses getirmesi bekleniyordu. Ve Ayşe’nin kariyeri için çok önemli bir adım olacaktı. Ayşe heyecanla çalışıyordu. Öyle ki bazen çalışırken saatlerin nasıl geçtiğini bile unutuyordu ve çok büyük keyif alıyordu. Bu yüzden uykusuz kalmak bile ona zor gelmiyordu. Hevesle hallediyordu her şeyi. Ta ki ondan istenen şeye kadar. Sergi için bir metin yazması istenmişti Ayşe’den.

Kelimelerle arası hiçbir zaman iyi olmamıştı Ayşe’nin. Yazmayı sevmediği gibi konuşmayı da sevmezdi. Çocukluğundan itibaren güzel yazan arkadaşlarına imrenirdi. Bazı insanlar doğuştan bu konuda yetenekli miydi? Yoksa onun gibi acı çekerek mi yapıyorlardı bunu? Bu zamana kadar kelimeleri birleştirmekten hep kaçmıştı. Verilen ödevlerde sırf yazı yazmamak için; başkalarının işlerini de yapmıştı Ayşe. ‘’Yeter ki bana yazı yazdırmasınlar.’’ derdi. İnsan problemden kaçtığı zaman problem çözüldü zanneder. Oysa hayatta neyi ertelersen ertele, büyüyerek geri gelmez mi?

Teslim gününe 7 gün kalmıştı. İşi tüm detayları ile bilen tek kişi oydu ve ondan başka yazacak kimse yoktu bu yazıyı. Yazmak için masa başına oturacağı zaman da, dikkatini bir türlü yazmaya veremiyordu. Hiç haz etmemesine rağmen,  temizlik yapmak bile daha cazip geliyordu böyle zamanlarda. Ertelediği bu korkusu ile yüzleşmesi gerekiyordu artık. 7 gün boyunca her gün 20 dakika bu yazıya vakit ayırmıştı. 5 günün sonunda yazısı bitmiş, son iki günde üzerinden geçme fırsatı bile bulmuştu. Bu zamana kadar zihninde büyüttüğü bu korku için günde sadece 20 dakika yetmişti. Bir şeyi az ve sürekli yaptığında, umduğundan çok daha iyi bir sonuçla karşılaşmıştı Ayşe. Bu da hayretini kat kat arttırmıştı.

Aslında dünyada her şey böyle işlemez miydi? Bir bitkinin büyümesi, insanın bir alışkanlığı kendisine katabilmesi, fit olmak isteyen bir insanın sporu hayatının parçası haline getirebilmesi…

İnsan az olana kibir göstermediği zaman ancak ondan bir bütüne ulaşabilir, öyle değil mi?

Önemli olan az olana insanın sabredebilmesidir. İşte o zaman başarıyı beklesin insanoğlu…

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu